تبتّل

بیست و هشتمین روز رجب بود.

 بعد از زیارت حرم جدت “رسول الله"، آغوش زنان بنی هاشم یکی پس از دیگری برویت گشوده می گشت. هر کدام نجوایی در گوشت زمزمه می کردند، یکی ملتمس دعا بود در هنگام طوافت به دور کعبه، دیگری محتاج دعایی در قنوتت. 

“لیلا” اما، تو را که در آغوش می کشید، میوه دلش را به تو سپرد و تو چه خوب برای “علی اکبرِ لیلا” مادری کردی.

“ام البنین” دعایی برایت خواند و تو را به دستان پسرش “عباس” سپرد.

همراه برادران، بردار زاده ها، خانواده و پسرانت، چون سلسله ای از نور از دل بیابان ها گذر کردی و به مکه رسیدی.

اولین لبخندهای دلنشین “علی اصغرِ رباب” را در حریم کعبه نظاره گر بودی و آخرینش را در کنار درِ خیمه در آغوش برادرت.

 بعد از چهار ماه روز عید قربان برای تفسیر “و فدیناه بذبح عظیم” عزمِ کوفه کردی.چه روزها و شب هایی بود، صدای صحبت برادرنت همچون نسیمی درون مَحْملت می پیچید و تو دل آرام ذکر می گفتی، خنده های سرمست “عبدالله” و “محمد باقر” و “رقیه"، لبخند به لبانت می آورد.

هنگام فرود در هر منزلگاه “قاسم” پیش می دوید و پرده محمل را به کناری میزد، “حسین” دست پیش می آورد برای گرفتن دستانت و “عباس” زانو میزد تا براحتی پا بر زمینی بگذاری که قصد اقامت داشتی. با صدای روح نواز “علی اکبر” که به اذان بلند می شد، پشت برادر و برادرزاده ها و بهترین یاران خدا به نماز می ایستادی و هر منزلگاه غرفه ای می شد بهشتی، به یُمنِ وجود شما. 

دومین روز از محرم بود که کاروان به کربلا رسید. تو همچون گذشته با یاری برادران و برادرزاده ها، پا در نینوا گذاشتی و ناگهان بندِ دلت پاره شد! 

نه در “ثعلبیه” که برادرت رویایی دید و انا لله و انا الیه راجعون گفت، نه در منزلگاه “زباله” که خبر شهادت مسلم را شنیدی و اتمام حجت امام و برادرت با یاران همراه را، نه در “واقصه” که موجی از سپاه “حر” را در برابر کاروان دیدی، اینچنین دل آشوب نگشتی.

بخوبی دریافته بودی کمتر از 9 روز دیگر باید با نیمی از کاروان و به تنهایی پا بر محمل بگذاری و برفرازش تمام هستی ات را بر نیزه بنگری!

یکی بود

یکی نبود

زیر گنبد کبود

هر چه بود و نبود

آسمون و ستاره هاش

زمین و زیبایی هاش

ماه تابان و خورشید فروزان

کوه های بلند

دریاهای قشنگ 

و

کشتی های روان

 به عشقِ فاطمه و پدر فاطمه و همسر فاطمه و فرزندان فاطمه بود 

……………………………….

مسیحیان نجران با دیدن چهره پنج تن، فهمیدند ایستادن در مقابل آن ها یعنی

پیچیده شدن آسمان

لرزیدن زمین

خاموش شدن خورشید

بی فروغ شدن ماه

کنده شدن کوه ها

خروش دریاها

و 

غرق شدن کشتی ها

اما مسلمانانی همچون اهل سقیفه، ابن ملجم، شمر و… در برابر بهانه های خلقت ایستادند و به تعبیر قرآن کر و لال و کور بودند و نفهمیدند[۱] تیره و تار شدن زمین و زمان را !

 ………..

۱) آیه ۱۷۱ سوره بقره

مولی را در ذهنم مرور می کنم

از آن لحظه که، کعبه از عشق برایش گریبان درید

و از افلاک به خاک آمد تا ابوتراب باشد

و حجت شد برای اهل زمین

و مخاطب شد، حق ناشناسان را در قیامت وقتی ندا می کنند “یا لَیتَنِی کنتُ تُرَابًا”

زیر سایه سار وجود رحمه للعالمین قد کشید

و همراه و همقدمش بود از ‘حرا’ تا ‘یوم الدار’

جان نثارش بود در ‘لیله المبیت’ تا ‘حجرت’ به مدینه

تا ‘مباهله’ که جان و نفسش بود  تا ‘حجه الوداع’ و تا برکه’غدیر’ همراه با کاروانِ شاهدانِ کور دل که با کتمان سند ولایتش، کاروان 72 نفره فرزندش را در جوار نحر علقمه شهید و اسیر کردند و پسرِ پسرش را هزار و اندی سال در پرده غیبت!

تاا میادین حق علیه باطل که تفسیر زیبای “فاستقم کما امرت” بود با زره ای که پشت نداشت.

فاتح خیبر بود و امیر کلام و چه خوشبخت بودند کلماتی که اشعار لطیف، مناجات های منظوم و عبادات عاشقانه اش شدند

صدای ایراد خطبه های فصیحش هنوز به گوش می رسد و حق جویان را حتی اگر به دین مسیح، شیفته می سازد

و نامه هایش چون چشمه همیشه جوشان، جان های تشنگان اعصار و ادوار را سیراب می کند.

با گوش سپردن به رازهای رنجش، عجیب نیست اگر چاه از دل زمین راه به آسمان یابد

و انسانِ اشرف مخلوقات می شود کَالأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ آنگاه که پاسخ سلامش را نمیدهد و حق را کتمان می کند!

تمامی صفات را در کنار هم متجلی کرد

شِدّت با خطاکار و رأفت با یتیم

شجاعت در رزم و خوف از حق در محراب

رجزخوانی در میدان نبرد و سکوت برای اسلام!

آنگاه که بعد از 25 سال بر جایگاه غصب شده اش، بر مسند حکومت نشست، بهشت را در زمین برپا کرد تا آن سحرگاه که در محراب رستگار شد…

وحالا هفت آسمان و زمین، ماه و خوشید، کوچه و پس کوچه های مدینه، مسجد کوفه و ستون هایش، عدالت، منصب قضا، حکومت و تمام ذرات عالم و عاشقان چه بی اندازه دلتنگش هستند..

مولی را در ذهنم مرور می کنم

قلبم از عشق و وجودم از حیرت سرشار می شود، کلمات برای وصفش حقیر و قلم درمانده است

به هر تقدیر دست لفظ از توصیف کوتاه است……… ​

دل مشغولِ حاجت های ریز و درشتم، مشکل چندین ساله حل نشده ام همدمِ همیشگی افکار و اذکارم است، راه های عالم با کوچه و پس کوچه هایش بن بست و دنیا با تمام وسعتش برایم تنگ است، حاجت به کجا برم؟ شِکوه دل به که گویم؟ دم مسیحایی و دست گره گشا چه کسی بفریادم رسد؟ بُعد مسافتِ بهشتِ بارگاهشان و چشم های در حجاب من از امامم بیچاره ام کرده! 

برای امامم روز میلادشان نامه می نویسم و از دل تنگم، حوایج، غم ها و دوری راه و مسافت می گویم، درمانده ام و راه چاره می جویم….

 امامِ رهنمایم امام هادی(ع) پاسخ نامه ام را می دهند: لبت را حرکت بده، حرف بزن، بگو. ما از شما دور نیستیم. [1]

تمام نورهای عالم به دلم می ریزد، بن بست ها و درهای بسته باز و گشوده می شود، جان و جهانم گرم از این نزدیکیست.

………………………..

1) امام هادی علیه السلام: “إِنْ کَانَتْ لَکَ حَاجَهٌ فَحَرِّکْ شَفَتَیْک‏ “

بحارالانوار/ ج53/ ص306 ​

مهمانتان هستیم

از شرق تا غرب عالم

از ازل تا به ابد

یکشنبه ها اما، میهمانی ویژه ای برپاست

 به میزبانی مهربان ترین پدر و مادر 

 یامَوْلاىَ یا اَمیرَالْمُوْمِنینَ، هذا یَوْمُ الْأَحَدِ وَهُوَ یَوْمُكَ‏ وَ بِاسْمِكَ، وَاَنَا ضَیْفُكَ فیهِ وَ جارُكَ، فَاَضِفْنى‏ یا مَوْلاىَ وَا َجِرْنى‏، فَاِنَّكَ كَریمٌ‏ تُحِبُّ الضِّیافَةَ وَ مَأْمُورٌ بِالْإِجارة

 مادرم فاطمه باشد/ پدرم شاه نجف/ هر دو عالم بفدای پدر و مادر من