دل مشغولِ حاجت های ریز و درشتم، مشکل چندین ساله حل نشده ام همدمِ همیشگی افکار و اذکارم است، راه های عالم با کوچه و پس کوچه هایش بن بست و دنیا با تمام وسعتش برایم تنگ است، حاجت به کجا برم؟ شِکوه دل به که گویم؟ دم مسیحایی و دست گره گشا چه کسی بفریادم رسد؟ بُعد مسافتِ بهشتِ بارگاهشان و چشم های در حجاب من از امامم بیچاره ام کرده! 

برای امامم روز میلادشان نامه می نویسم و از دل تنگم، حوایج، غم ها و دوری راه و مسافت می گویم، درمانده ام و راه چاره می جویم….

 امامِ رهنمایم امام هادی(ع) پاسخ نامه ام را می دهند: لبت را حرکت بده، حرف بزن، بگو. ما از شما دور نیستیم. [1]

تمام نورهای عالم به دلم می ریزد، بن بست ها و درهای بسته باز و گشوده می شود، جان و جهانم گرم از این نزدیکیست.

………………………..

1) امام هادی علیه السلام: “إِنْ کَانَتْ لَکَ حَاجَهٌ فَحَرِّکْ شَفَتَیْک‏ “

بحارالانوار/ ج53/ ص306 ​